UMUT ADAMLARI

UMUT ADAMLARI

Arkalarına bakmadan gittiler.
Onlar, umudun sevgiyle birleştiği kavşakta
Yaşamın sıcak yüzüne ait gizemli bir düştüler.
Gözlerinde insanlığın hüzünlerini taşıyan ağrıları,
Bedenlerinde yardımın sevecenliğine ait
Yorgunlukları vardı.
Bir sevdaya adanmış ömürlere,
Ve cesur yüreklere sahiptiler…
Kar, kış, yağmur, çamur demeden
Yollara düştüler.
Ülkemin coğrafyasında
Hayatın acılarını yudumlayan,
Gözü yaşlı,
Karnı aç,
Sevdaları mor dağlar kadar,
Kırışmış alınları,
Apak yüzleri,
Ve yüce sözleri olan insanlarıma ulaştılar…
Bir deniz feneri aydınlığında,
Umudun yoğunluğunda,
Hummalı bir çabanın,
Gayretin ve vefanın,
Altın çağını yaşadılar…
Onlar yeryüzüne ait,
Gökyüzü serinliğinde yaşayan,
Yüzleri tebessüm deryası,
Muhabbet iklimlerinde sabahlayan,
Kevser ırmağından Tuba dallarına koşan,
Birer beyza ışıktılar…
Her gecenin sabahı,
Her kışın baharı,
Beklediği gibi,
Özlemlerini biriktirip avuçlarında,
Masum, mazlum, yalnız çehrelere
Kimsesiz beldelere,
Sevgilerini damıttılar…
Onlar kan gölüne dönen yollara inat,
Mazinin muştusunu alarak yanlarına,
Sevdaya güvenerek,
Umut ekerek yarınlara,
Fersah fersah,
Yanan yüreklere karıştılar…
Onlar devasa bir sevdanın açlığını yaşamış,
Hislerine hülyaları karışmış,
Sonu sonsuz güzelliklere gebe,
Adı dünyada saklı,
Müstesna birer âbiddiler…
Bin uzay yılı uzaktan gelip,
Ceplerinde umutları,
Ellerinde ışıkları,
Dostlukları, merhametleri
Ve yardımları bırakıp dünyalılara,
Arkalarına bakmadan uzaklaştılar…
Onlar, bu dünyada
Umut yüklü buluttular!..